Bovenstaande kop lijkt het algemene thema voor deze tijd. Stijgende prijzen en kleinere verpakkingen in de supermarkten. Te veel asielzoekers voor te weinig opvangplekken (alleen een constatering). Te veel agressie tegenover te weinig handhaving. Te veel uitstoot door weinig (kleine groep grote) vervuilers. Te veel mest voor te weinig boerenland. Te veel productie in de landbouw en veeteelt voor te weinig verdiensten. En zo kan ik nog even doorgaan. En o ja, te veel telecomprojecten voor te weinig specialisten.
Nu komen we meer op het terrein van ons vakgebied. Wie om zich heen kijkt, merkt dat ook in onze branche de vergrijzing toeneemt, dat veel echte telecommers aan hun pensioen denken, of dit nu engineers, servicemanagers, adviseurs of projectmanagers zijn.
Het is dé uitdaging voor leveranciers en providers; personeel aan zich binden en voorkomen dat ze door betere arbeidsvoorwaarden worden weggetrokken. Het is de uitdaging voor klanten om in beeld te krijgen of hun leveranciers en providers de juiste mensen aan boord houden. Vandaag kan een aanbieder melden een bepaald aantal gecertificeerde specialisten voor deze specifieke dienstverlening op de loonlijst te hebben staan, morgen kan de helft weg zijn.
Kun je in een contract een clausule aanbrengen (en uitonderhandelen) dat je van leverancier mag wisselen als het aantal specifieke specialisten door de ondergrens zakt? En wat doe je als er geen leverancier in Nederland meer is te vinden die niet beschikt over het gestelde minimumaantal specialisten? Of als de fabrikant van de geïmplementeerde oplossing stopt met het product? En welke consequenties heeft het als jouw leverancier fuseert met een branchegenoot. Ligt de focus nog wel op de gecontracteerde dienstverlening? Het lijkt een onbegonnen zaak voor dit onderwerp een waterdichte oplossing te verkrijgen.
Maar ja, laat je je (huwelijks)partner in de steek als de gezondheid afneemt of erger? Als partner kies je voor elkaar in voor- en tegenspoed. We zeggen zo ‘correct’ tegen elkaar dat we geen leverancier zoeken maar partnership. Met dit in het achterhoofd is het goed om als partners ook dit onderwerp aan tafel te bespreken. Niet alleen het SLA, de DAP en de performance bespreken, maar ook de aspecten rondom kennis en beschikbaarheid van (relevant) personeel. Dit zouden gedeelde zorgen moeten zijn en in een open partnership op tafel moeten worden gelegd. Alsof ook een ‘gesloten’ partnership zou kunnen bestaan.
Veel leveranciers en providers kampen met tekorten aan gespecialiseerd en gecertificeerd personeel. Veel klanten kampen met een tekort aan telecomkennis. Gevolg is dan dat telecombeheer wordt ondergebracht bij IT-beheer. De IT-helpdesk maakt de ene Topdesk-melding na de andere aan, terwijl met een beetje telecomkennis de helft van de meldingen direct kan worden afgehandeld.
Behalve dat de klanten een uitdaging hebben om de huidige telecomkennis niet zomaar te laten wegvloeien, hebben de leveranciers, providers en adviesbureaus de uitdaging om relevante telecomkennis en specialistische product/dienstenkennis te behouden. Dat heeft veelal te maken met waardering, ontwikkelmogelijkheden, secundaire arbeidsvoorwaarden en niet in de laatste plaats de primaire arbeidsvoorwaarden.
Er zal veel getrokken worden aan goede IT- en Telecomspecialisten en dat zal alleen maar meer worden. Ook hier is openheid bij functioneringsgesprekken of op andere momenten van belang. Zorg voor betrokkenheid, het familiegevoel. En af en toe een leuke incentive (reisje naar met een speciale trein naar Hamburg?;) kan ook zorgen voor binding. Ik krijg van bepaalde logo’s nog steeds een warm gevoel, ondanks dat ik onafhankelijk ben en blijf.
Ik wens u een mooi (bedrijfs)familiaire zomer toe.
Marcel Ederveen
