Mijn rol als Algemeen Directeur was ik al een tijdje zat. De ingewijden weten het: niets is funester voor je creativiteit en ondernemingslust dan (veel) personeel. Maar in 2001 aangekomen, zo op mijn 40e, was ik van de ene in de andere leidinggevende functie gerold en nergens een keer op de rem getrapt. En nu was ik het echt spuugzat. Dit was het moment!
Ik heb de eigenaar een paar maanden gegeven om samen een oplossing te zoeken en na dat gesprek voelde ik me 20 kilo lichter! De resterende maanden heb ik me kunnen trainen in enthousiasme veinzen. September 2001 was ik dus echt klaar. Met, voor mijn gevoel, de wereld aan mijn voeten. Na 20 jaar werken geen afspraken in mijn agenda. Niet vandaag, niet morgen, helemaal niet! Met mijn beetje spaargeld zou ik het wel een half jaar volhouden en dan zou ik wel zien hoe en wat. De relativiteit van alles werd al snel extra kracht bijgezet door de gebeurtenissen (09-11) in die eerste twee weken ‘vrijheid’.
Gezien mijn ervaring in de foodbranche (FMCG) in combinatie met leiding geven werd ik benaderd door een (bevriende) directeur van Wella. Van de haarproducten. Zij hadden een bedrijf overgenomen. Of ik ze wilde helpen met het in elkaar schuiven. Dat was januari 2002. Dat vond ik wel een gave uitdaging en start. Maar moest alleen nog even ‘een bedrijfje’ oprichten dan. Voor de facturen en boekhouding. Ik weet niet welke namen er allemaal voorbij gekomen zijn. Maar het werd uiteindelijk Mantor; de man achter de held. Waarom met een ‘a’ is mij vaak gevraagd. Nou, omdat er dan ook een menselijke (man) component inzit. Echte reden is dat de url mentor.nl niet vrij was. Mantor.nl wel. Om dan ook maar voor een bijzondere datum qua inschrijving te gaan (02-02-02) was vanzelfsprekend. Dat was maar een week wachten.
In mijn functie als Directeur destijds waren we ook gestart met het ‘invreten’ in de telecommunicatiebranche. En dan met name de mobiele telefonie. Dat kwam ineens weer van pas omdat ik door een van die destijds opgebouwde relaties werd benaderd. Hij had een management buy-out gedaan en of ik zijn bedrijf goed op de kaart wilde zetten. Een zware marketingoperatie volgde waarbij Masters in Mobile, het Corps Elite en TIP pagina’s in de landelijke dagbladen de uitschieters waren. En mijn relatienetwerk in de telecombranche groeide en groeide (mede daardoor).
Met mijn voorkomen van 1,94 in combinatie met een intonatie die blijkbaar de indruk wekt dat ik ergens verstand van heb, liep ik vervolgens constant achter mijn ‘toegekende expertiseniveau’ aan. Oftewel allerlei opdrachten krijgen waarbij ik aan het juichen van blijdschap was en tegelijktijdig pijn in mijn buik had ‘hoe pak ik dit aan?’ Ik fikste het eigenlijk altijd wel met prima resultaten en (dus) tevreden opdrachtgevers. Maar dan stonden de volgenden alweer klaar met nog een tandje uitdagender opdracht. En buiten een assistente mij altijd aan mijn voornemen gehouden om geen personeel op de loonlijst te hebben. Ik huurde alles in als het nodig was en deed dat dan op factuurbasis. Dat werkt echt perfect.
Het mooie was wel dat me regelmatig gevraagd werd hoeveel mensen er eigenlijk bij Mantor werkten? Dan ging ik standaard een soort van langdradig zitten tellen om dan op het triomfantelijke ‘1’ uit te komen. De verbazing snapte ik soms wel. Als om half drie s’ nachts mijn PC uitzette. Of toen ik de Ambassadors of Telecom overdeed aan Magenta. Zat ik tegenover 5 man die allemaal een gedeelte gingen doen. Ik deed het in mijn eentje. Met mijn assistente. En dan nog een opdracht of 6 bij verschillende opdrachtgevers tegelijkertijd. En zo ben ik dan ineens 20 jaar verder. Met een ervaring opgebouwd in relatienetwerken, kennisplatformen, bedrijfsadvies, portfoliosamenstelling, voorzitterschap, discussieleider, tekstschrijver, ontwerper, coach, evenementen, partnerprogramma’s, lezingen, dagvoorzitter, trainer, recruiter, panelleider, onderzoeker en, en, en.
Wat en geweldige rit was het. Alles kunnen doen vanuit een frisse blik en daardoor originaliteit kunnen brengen. Het was niet altijd goed, maar wel altijd origineel. En 1 eigenschap die wel altijd de brandstof is geweest volharden! Die heb ik niet hoeven leren. Die nam ik overal mee naartoe.
En nu verder? Ik ben nu 61 jaar en eigenlijk wel relaxed. Doe alles een tandje minder (trek het ‘oude’ tempo ook gewoon niet meer) en heb een aantal mega leuke ‘klussen’. Zie de branche daardoor veel vriendelijker en warmer dan ik ooit gedaan heb. Kan nu ook gewoon de keuze maken om alleen nog met mensen te zijn waar ik graag mee samen ben. Of mee wil werken.
Dat is dan de laatste ervaring die ik nu opgedaan heb. Vertrouwen op mijn ervaring en daarin ‘berusten’. Wat een fijne ervaring is dat.
