Terry heb ik altijd een (heel) mooi mens gevonden. Als ze ‘voor de klas’ staat of als je met haar in een zakelijk gesprek zit heb je echt met een CEO met een visie en overwicht te maken. In een wat kleinere omgeving is Terry dan gewoon een hele spontane, lieve en vooral bescheiden vrouw. Een prachtige combinatie. Ze is ook nog eens heel sportief en dat wilde ze dan ook maar gelijk aantonen aan het begin van het interview. Ik rij mijn auto richting de Harbour House in Almere en herken het silhouet van de wandelaar: Terry.
Zet mijn auto stil, raam open en biedt haar een lift aan. Daar hoeft ze dan ook weer niet lang over na te denken. Want de windkracht 6 maakte het er niet prettiger op… Die bescheidenheid neemt eerst even de overhand als ik, na de gebruikelijke chit-chat en doorgeven van de bestelling, overga op de procedure van het interview.
“Ik? Een Icon? Je moet die echt even uitleggen. Want zo zie ik mijzelf helemaal niet!” Ik leg haar uit dat ik dat wel bepaal;)
En probeer even het perspectief te schetsen waarin ik, en een groot deel van de branche, haar zie. Ga er maar aan staan; eindverantwoordelijke voor de grootste business van een nog veel groter Europees bedrijf, snelgroeiend in een van de meest dynamische branches die er bestaat. En dan iedereen achter je houden en de koers blijven uitzetten en succes afdwingen. Oh ja, en dat met een grote glimlach. Dan ben je een Icon. Punt! En dus over naar het interview.
De telecom/ICT branche…was dat ook waar jij als meisje van droomde?
Terry trekt direct haar kenmerkende grijns: “Haha, nee. Ik was erg pragmatisch. Ik wilde gewoon een baan in Amsterdam. Dat werd KPN. Dat was nog in de tijd van de PABX. Ik heb echt de hele ontwikkeling meegemaakt. Weliswaar in verschillende organisaties, maar ik heb het allemaal zien komen en vaak ook weer zien gaan.”
Dus dat had alles kunnen zijn? Als het maar in ‘020’ was? (interpretatie van de schrijver)
“Jazeker. Dat was echt mijn hoogste prioriteit. Maar het had ook de levensmiddelenbranche, fietsenfabriek of wat dan ook kunnen zijn. Als het maar in Amsterdam was.”
Die moet je even uitleggen? Want je hebt een heel indrukwekkend CV waarbij je bij grote organisaties op de CEO-stoel hebt gezeten? En dat allemaal omdat het ‘Amsterdams’ was?
“Nee, nu sla je door. Het was ooit mijn overweging toen ik aan mijn werkzame leven begon. Dan mag zoiets praktisch best een (grote) rol spelen. Vervolgens kom je er dan achter dat de branche je enorm aanspreekt en dat je daar een mooie loopbaan in kunt maken. Mijn ouders hebben mij een enorme duw in deze richting gegeven. ‘Ga studeren, kind!’ En door onder andere mijn Nyenrode achtergrond past zo’n CEO-functie mij prima. Ik ben ervoor opgeleid.”
Moesten je ouders je deze richting induwen?
“Oh zeker! Weet je wat ik wilde worden? Danseres! En ik zal je vertellen…ik had talent! Mijn danslerares (op professioneel niveau) is zelfs bij mijn ouders langs geweest om te proberen hen te overtuigen om mij een professionele danscarrière in te laten gaan. Met name mijn vader heeft dat, vanuit onvoorwaardelijke liefde, tegengehouden. Hij was ‘de sleutel-, kluizen- en slotenman van Amsterdam’. Een echte vakman. Iedereen kende hem. Hij repareerde alles en kreeg alles open. Een echte ambachtsman. Ondanks dat hij dat prachtig vond wilde hij voor mij een andere wereld opengooien. Studeren en dan een (ambitieuze) plek in het bedrijfsleven vinden. Het is ons gelukt…”
‘Papa, mama, ik wil danseres worden!’
Kijk je dan met weemoed terug? “Wel naar mijn ouders.
Ik ben ze inmiddels beiden kwijt en had geen betere ouders kunnen wensen. Maar niet naar de keuze die ze toch, een soort van, voor mij gemaakt hebben. Ik geniet enorm van het bedrijf en de branche waar ik nu in werk. En ben ze dagelijks dankbaar voor de mogelijkheid die ze mij hebben willen bieden.”
Dan stap ik, met alle respect, even over naar dat genieten van dat bedrijf en branche…Waarom?
“Het past gewoon bij mij. Ik ben enorm nieuwsgierig, hou van een uitdaging, ik wil mijn energie kwijt en ben ook nog eens enorm leergierig. Ik kan nu overal vinkjes bij zetten.”
Maar toch al 10 jaar bij Voiceworks/ Enreach. Tijd voor wat anders?
“Haha, echt niet. En anders zou ik het hier niet zeggen. Ik kan in deze functie nog prima 10 jaar mee zoals ik het nu inschat. AI en security is waar mijn aandacht nu vooral naar uit gaat. Zeker met de ontwikkelingen op het gebied van digitalisering, de nieuwe werkplek en de rol die dit verder gaat spelen in onze diensten. Ik kan daar alles weer in kwijt.”
Wat maakt Enreach dan zo leuk?
“We zijn een grote, kleine organisatie. We kunnen alles en hebben een grote impact. En toch zijn we geen ‘corporate’. We zijn constant aan het innoveren en altijd aan het zoeken naar de mogelijkheid om meer toegevoegde waarde te leveren voor onze partners en klanten”
(Ik zie Terry (terecht) op haar ‘reclame’ stoel gaan zitten dus ik haal haar daar maar weer even af) Hoe kijk jij naar de branche Terry? Er is een enorme concentratietendens gaande. Iedereen neemt iedereen over of kruipt bij elkaar. Lever jij straks nog aan 1 megagrote MSP?
“Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken, maar ik hoop op de diversiteit en creativiteit van de verschillende ondernemers en bedrijven. Zoals het, tot nu toe, ook altijd geweest is. Dat zorgt voor blijvende innovatie en gezonde spanning qua prijs, service en kennis. Ik zie echter wel dat de kleinere partijen die zich niet ergens bij aansluiten het zwaar zullen krijgen. Ik hoop dat er veel eigenwijze ondernemers blijven rondlopen die het op ‘hun eigen wijze’ willen blijven doen. Ik vertrouw daar eigenlijk ook wel op.”
Is het een idee dat jij bij een MSP gaat werken om daarvoor te gaan zorgen?
“Nou, dan zou dat wel een MSP van enige omvang moeten zijn. Ik weet dat ik zo’n bak met energie meeneem dat, als dat in een wat kleinere omgeving zou ‘landen’, ik zo’n bedrijf helemaal gek maak. Mijn energie moet je echt verdelen over een grotere groep mensen;) Wel wil ik ze meegeven dat de wisselende professionaliteit per MSP echt ‘een ding’ is. Je moet een topprestatie leveren. Iedere dag weer. Anders ga je het niet redden.”
Kun je die energie dan nu, na 10 jaar, nog steeds goed kwijt? En worden ze bij Enreach dan niet gek van je?
“Nou…op zich hebben we wel een soort van MSP in huis met ons direct kanaal (Eazit, Contict en DSD). Ik kan wel gaan lopen roepen hoe een MSP het zou moeten doen, maar dat is te makkelijk. Eazit is onze ‘pilotpartner’ waar ik ook verantwoordelijk voor ben. Daardoor zie ik dagelijks de uitdagingen waarmee onze partners ook worden geconfronteerd. We gaan dan aan de slag om die professioneel te tackelen en de voorbeeldfunctie te creëren. Daar laten we onze partners dan weer van profiteren.
Verder heeft Enreach nogal wat overnames gedaan. En dat brengt verschillende werelden met zich mee qua klant(en), cultuur en techniek. Verschillende bedrijven moeten een uniforme groep worden onder de Enreach vlag, waarin iedereen zich toch kan blijven herkennen en goed bij voelt. We schuiven nu vanuit die eerste ‘consolidatie’ steeds meer op van telecom naar IT, geven AI een plek in onze diensten, omarmen en integreren de Microsoft-oplossingen, gaan de uitdagingen aan op de arbeidsmarkt voor het blijven aantrekken van talent en dit alles terwijl we de security dreigingen blijven afwenden. Kan ik mijn energie nog wel kwijt vroeg je toch?”
Dus precies hetzelfde als iedere andere organisatie in ICT?
“Ja en nee. Ons portfolio is echt wel veel breder dan bij de ander ICT-dienstverleners. Wij onderscheiden ons in de mix. En de vele samenstellingen van die mix brengt ook weer extra uitdagingen met zich mee. Dat doen we perfect hoor. Maar vraagt ook wel een enorme inspanning.”
Je komt over als een ras optimist met overal een antwoord op. Jij irriteert je nooit?
“Hahaha, heb je even? Zo’n reactie van mensen; ‘daar gaan we weer’. Bloed irritant! Laat zien dat het nu wel kan! Mensen die zich verschuilen. Oneerlijkheid. Doortraptheid. Daar kan echt niet tegen. Ik benoem het en spreek mensen erop aan. Ik ben niet bang voor een confrontatie, maar heb ook geleerd dat je die in vele vormen kan brengen. Dus niet altijd direct, maar soms wat meer politiek, net wat ik denk dat nodig is, werkt.
Ik geloof je;) En wat brengt je dan weer in een goed humeur?
“Als we dan weer iets voor elkaar krijgen en elkaar daar de waardering voor kunnen geven. Een goeie, met name, plagerige grap kan ik ook echt waarderen.”
Je krijgt van mij nog even de ruimte om ‘jouw’ branche toe te spreken. Kom maar door?
Na even nadenken: “Het klinkt wellicht voor de hand liggend maar… bepaal je koers (in IT). Wat wil je wel en niet gaan doen? Maak een keuze voor de klanten die je wilt bedienen (daar moet je eigenlijk mee beginnen) en zoek daar dan ook het passende personeel bij. Maak bij allemaal een bewuste keuze en ga ernaar leven en werken. En hou dat vol!”
Over volhouden gesproken…we hebben het al best lang vol gehouden. Moet je niet terug naar de zaak? Wat staat er nu op het programma? “Je hebt gelijk. Maar ik ben nog op tijd. Ik heb nu mijn (maandelijkse) overleg met de HR-lead.”
En vanavond? Als je klaar bent met werken?
“Ik heb eigenlijk wel zin om op de bank te kruipen en dan een filmpje te kijken.” En wat ga je dan eten? “Dat weet ik eigenlijk (nog) niet. Straks dan belt mijn man en vraagt wat ik wil eten. Dat gaat ie dan fixen. Ik denk dat ik wel trek heb in een stukje gegrilde zalm ☺ En na de film ga ik dan nog stukje wandelen met ons hondje Sam.”
Ik vraag de rekening en we lopen naar mijn auto. Terry is zo slim om in te stappen en ik zet haar voor de deur van Enreach af. Ik denk, onderweg daarna, aan alles wat ze nog gezegd heeft wat ik hier, qua ruimte, niet kwijt kan. Haar bevlogenheid en enthousiasme. Haar kennis van de branche. Die enorme bak met energie. Haar belletje straks van haar man; ‘Ter, wat wil je straks eten?’
Hoezo geen Icon??
