Rex Vermeulen is al 18 jaar vaste columnist van TBM. Vanaf 2024 besteedt hij zijn column aan de ‘Icons in ICT’. Personen die met hun visie en gedrag een echt stempel drukken op de markt en daardoor invloed hebben op de verdere groei en professionaliteit van de gehele branche. Na Terry Aurik (Enreach) en Lotte de Bruijn (NLdigital) dit keer Angeline van Dijk, inspecteur-generaal Rijksinspectie Digitale Infrastructuur, ministerie EZK.
Profiel
56 jaar
Gerecht: Slibtong, kreeft, zeevruchten en oesters. En dan bij voorkeur Gillardeau!
Drank: Zwaarder rood uit Italië of een goede Moezel.
Muziek: Di-rect, The Script, Elton John, Abba.
Vakantie: Italië (Florence)
Vrije tijd: Met name uitrusten. Maar vermaak me ook in musea en koken van mooie gerechten die ik dan eet met vrienden. Of terrasje in Hillegersberg, daar zit ik ook graag.
Een uur Minister-President: Een uur? No way. Ik ga altijd voor de lange(re) termijn. Maar goed…eentje dan: Datacenters faciliteren!
Lijfspreuk: Dan krijg je er een hele hoop met een positieve insteek:
Pluk de dag – Glas is halfvol – Wees dankbaar
Angeline heb ik, voor het interview, nog niet eerder ontmoet. Wel een aantal keer contact met haar, en met de woordvoerder van de RDI (Frans van Bergen) gehad ten tijde van ICT TV. Toen al wilde ik haar een keer uitnodigen voor een interview. Corona en daardoor het stoppen van ICT TV gooiden roet in het eten. Nu ik opnieuw de ‘Iconen’ in onze branche ga portretteren waag ik een nieuwe poging.
Angeline reageert gelukkig keurig en snel op mijn bericht en stuurt me door naar Frans (van Bergen) om een en ander te plannen. Frans is een aardige, doortastende vent, dus binnen no-time staat er een afspraak. Het feit dat ik haar/hen uit wilde nodigen voor een copieuze lunch kwam niet helemaal door zoals ik dat bedoeld had. Maar daarover later meer.
Op de morgen van het interview betrap ik mezelf op extra waakzaamheid; ik ga naar de inspecteur-generaal van de Rijksinspectie Digitale Infrastructuur van het ministerie van Economische Zaken en Klimaat in gezelschap van de woordvoerder Rijksinspectie Digitale Infrastructuur…pfoeh! Wat trek ik aan? Zit mijn haar netjes? Ik kies voor een nette broek, overhemd en jasje…bijna tenue de ville. Moet goed zijn!
Met een dergelijk gevoel stap ik het pand bij hen binnen aan het begin van de middag. Mijn formele insteek zakt al een beetje weg bij de receptie. Twee ontzettend vriendelijke en geestige dames zetten de toon. Frans komt vervolgens aanlopen om mij op te halen en pakt deze sfeer mooi op. Direct bij de ontmoeting liggen we al in een deuk.
Frans doet, aan de hand van een stoer hologram in de foyer, een korte briefing over de organisatie. Maar al snel komt het gesprek op de geneugten van het leven en over wijn en aanverwanten. Voordat we Angeline gaan ontmoeten hebben we al een weddenschap staan over de inhoud van het gesprek. Ik verlies uiteindelijk. Ook daarover later meer. We nemen plaats in een sfeerloos kantoortje waar een even sfeerloze lunch staat: broodjes kaas, pakjes melk…dat soort dingen. Een lunch die je gebruikt om je relatie met een Belgisch of Frans bedrijf definitief te verbreken. Frans en ik kunnen er hartelijk om lachen. En in die sfeer komt Angeline ook binnenlopen. Ze biedt direct haar oprechte excuses aan. ik wrijf zout in de wonden door de verschillende restaurants te noemen waar ik ze naartoe had willen nemen. De toon is gezet.
Staat deze lunch voor jouw manier van besturen? Praktisch, functioneel en sober?
Angeline uit weer haar excuses en antwoord vervolgens: “Nee, zeker niet. Ik ben voor een hele persoonlijke benadering. Met warmte, kwaliteit, zachtheid en overleg. Ja toch, Frans?” Frans ondersteunt en vult aan:” Klopt, maar ik vind je ook dapper en je durft besluiten te nemen. Maar je blijft je daarin wel kwetsbaar opstellen en neemt iedereen, en ieders mening, heel serieus.”
Als ik kijk naar jouw loopbaan, ben jij het prototype van een bestuurder?
“Dan zouden we moeten bespreken wat dat ‘prototype’ dan is. Ik ben wel herkenbaar als ondernemende bestuurder. Ik blijf daarin authentiek en kies altijd voor een zachte aanpak. Ik hou niet van confronteren. Die aanpak past bij mij en werkt voor mij. We hebben een hele loyale groep mensen bij elkaar die in een veilige sfeer mooie dingen voor elkaar krijgt.”
Wat maakt de rol van ‘bestuurder’ voor jou zo aantrekkelijk?
“Dat is geen bewuste route of keuze geweest. Ik ben ‘gewoon’ steeds voor dit soort functies gevraagd. Ik denk dat het ondernemende in mijn handelen daarbij aansprak. Ik ga echt voor de lange termijn! Een visie ontwikkelen en vastleggen. Maar dan vervolgens ook echt stappen en beslissingen nemen. Met als gevolg dat het er na verloop van tijd ook echt staat.”
Waar ben je nu dan mee bezig? Wat moet er komen te staan?
“Een veilig verbonden Nederland! Het gehele netwerk van kabels en signalen in Nederland op het allerhoogste niveau van betrouwbaarheid en veiligheid krijgen. Samen met diegenen die dat faciliteren, onderhouden en gebruiken. En dat volgens onze kernwaarden: maatschappelijke verantwoordelijkheid, gedeelde visie, samenwerking, verantwoordelijkheid en professionaliteit.”
Dan ben je dus een soort branchevereniging?
“Nee, absoluut niet. We zijn toezichthouder!”
Dat klinkt dan wel weer erg streng? Waar is dan die warmte, kwaliteit, zachtheid en overleg?
“Ik ben streng op de terminologie. We hebben wettelijk afspraken vastgelegd. Daar zit geen ruimte in. Daar moeten we aan voldoen. Omdat het noodzaak is. En daar moet dus ook toezicht op gehouden worden. In de manier van invullen probeer ik dan weer mijn manier toe te passen. We benaderen de betrokkenen actief om door ondersteuning en advies te faciliteren bij het voldoen aan de voorwaarden. We gaan ervoor om daar de samenwerking in aan te gaan. Waarom zou je ons pas benaderen bij een melding of toetsing? Wij staan ervoor open om organisaties te begeleiden en helpen. We dienen uiteindelijk een gemeenschappelijk belang. Dat mogen we dan ook best zo aanpakken.
Organisaties overtuigen we ervan dat ze ‘meldplicht’ beter kunnen zien als ‘leerplicht’. En wij leren ook.”
En hoe doe je dat intern? Best een grote organisatie waar je boegbeeld voor bent?
“We zijn in totaal met zo’n 500 mensen. Verdeeld over drie vestigingen. Dus best omvangrijk, ja.”
Kun je dan nog wel oog hebben voor het individu?
“Jazeker wel. Iedereen is welkom om met me te delen of te sparren. Ze weten dat en ze weten me dan ook te vinden. Verder breng ik mijn stijl over op de verschillende directies. Door ze daarin te coachen. In dat coachen zit besloten dat zij het vervolgens ook weer overbrengen. En zo door. Zo raakt het iedereen. Ik zou niet in een andere organisatie willen werken en door deze cultuur houden we ook nog eens kennis en kunde zoveel mogelijk vast. Waarbij er wel volop ruimte is voor extra talent op dit moment.”
Rex Vermeulen is directeur van Mantor Business Partners. Hij, en zijn bedrijf, zijn al meer dan 20 jaar actief in de telecommunicatie en ICT-branche. Zij geven advies over bedrijfsvoering, marketingcommunicatie en organiseren bijeenkomsten en platformen ten behoeve van kennisoverdracht. Hierdoor dragen zij bij aan de professionalisering van de branche en spelen een belangrijke rol bij het verbinden van de verschillende partijen in de keten.
Het klinkt allemaal heel warm, Angeline. En eigenlijk geloof ik je ook nogJ Maar…je wordt toch ook wel eens boos?
“Nou, eigenlijk niet echt. Ik ben eerder volhardend dan boos. Ik vind het zonde van mijn energie en krijg het echt voor elkaar om het niet toe te laten. Boosheid ga ik dan ook te lijf met bemiddeling.”
De andere kant maar op dan. Waar word jij extra blij van?
“Als ik dat bemiddelen in kan zetten. Vanmorgen hadden we een MT-vergadering. Een aantal leden kreeg ‘bonje’ en er ontstond een ‘welles-nietes’ situatie. Dan kijk ik dat even aan. Ik proef de dynamiek en ga dan met oog voor iedereen de bemiddelende rol in. Als dat dan leidt tot harmonie en overeenstemming uiteindelijk (wat ook zo was) dan word ik daar heel blij van.”
Jouw leven een beetje een sprookje? Ook nog geweldige gezondheid?
“Gezondheid doe ik niet aan Ik heb een enorm Bourgondisch leven en geniet daar bijzonder van. Dat zal ook wel gezond voor je zijn. Verder heb ik ook wel de nodige krassen opgelopen hoor. Een echtscheiding bijvoorbeeld.
Maar ik pak het altijd weer vol goede moed op en effen het pad voor mijn vervolg. Ik ben nu ook een erg gelukkig mens. Woon in het heerlijke Hillegersberg, samen met mijn dochter. Mijn moeder vlakbij. Twee zoons die al uitgevlogen zijn maar vaak bij moeders en oma op bezoek komen.
En ik zag dat Lotte (de Bruin) een teckel heeft? Ik ook. Hij heeft eigenlijk een enorme chique lange naam , maar het is gewoon Sjaak!”
Klinkt toch overwegend zoet. Is dat altijd zo geweest? Ook in je jeugd?
“Ik had een geweldige jeugd met lieve ouders. Er is wel een moment geweest dat ik mijn ouders kwalijk heb genomen dat ze me Angeline hebben genoemd. Dat was toen Peter Koelewijn zijn hit uitbracht. De hele school heeft het maanden lopen zingen. “
Even terugkomen op dat pad effenen. Nu 5 jaar in deze functie…tijd voor het volgende?
“Nee hoor. Deze functie en deze organisatie heeft (mij) nog zoveel te bieden. En dan staan er allerlei innovaties op de stoep waar wij nu vol inspringen.
Zo zijn we bezig een AI-lab in te richten. Kunstmatige intelligentie is, naast 5G en cybersecurity, een van onze strategische thema’s. Datzelfde geldt voor Internet of Things. Daar hebben we inmiddels een testlab voor. Hier wordt digitale veiligheid van slimme apparatuur onderzocht. Het is het enige federale IoT-lab in heel Europa! Daar zijn we best trots op! “
Je krijgt het laatste woord…welke boodschap heb je nog aan de branche?
“Zoals ik eerder ook al propageerde: Zoek ons op! Ga voor de samenwerking. Laten we er een proactieve relatie van maken om daarmee onze gezamenlijke doelen en voorwaarden in te vullen.”
Frans besluit echter het laatste, laatste woord te pakken:
“Kun je in het artikel opnemen dat we op zoek zijn naar mensen! We hebben heel veel mooie vacatures.”
En Frans weiger je zoiets niet. Wat een aardige, leuke vent. Sowieso heb ik hier niet de mogelijkheid om de gehele sfeer van het gesprek met zijn drieën weer te geven. Het liep enorm uit omdat echt van alles besproken is. We hebben kromgelegen van het lachen. Frans en ik die elkaar een high-five geven toen Angeline de zin uitsprak waar we de fles wijn van tevoren op gezet hadden. Een dansje van Prins S en de Geit…we hebben het allemaal meegemaakt. Afscheid nemen was bijna lastig en samen de stad in lopen voor een wijntje was beter op zijn plaats geweest. Maar Frans stapt op de trein naar Groningen, ik in mijn auto die voor de deur staat en voor Angeline staat de dienstauto klaar…toch een bestuurder…
